Dag 7: Bodie-Beatty

We verlaten vroeg de camping en dalen snel met de camper af uit de bergen. In Lee Vining doen we een snelle boodschap en op een mooi recreational area aan Mono Lake ontbijten we heerlijk in de zon.
Dan rijden we door naar Bodie. Ivar en Kirsten zijn hier ook geweest en moesten over een lange, vervelende onverharde weg rijden. Nu is deze weg voor driekwart geasfalteerd.
Bodie is het meest bekende goudzoekersstadje in California. In 1859 ontdekte Walterman S. Bodey in dit hoge woestijngebied in de Sierra Nevada goud. Waar andere mijnstadjes in de Sierra Nevada vervielen groeide Bodie tussen 1876 en 1879 als kool, namelijk tot zo'n 10.000 mensen. Het was een hard leven. Rijkdom en armoe dicht tegen elkaar aan. Gokverslaafden, hoerenkasten en veel criminaliteit. Een meisje dat met haar gezin naar Bodie verhuisde, schreef de later beroemd geworden zin in haar dagboek op: 'Goodbye God, I'm going to Bodie'. Moord was aan de orde van de dag.
Er werd onmogelijk veel goud gevonden: tussen 1860 en 1941 heeft de Bodie Mining District bijna $ 100 mln aan goud en zilver geproduceerd en was hiermee de meest succesvolle mijn van de Sierra Nevada!
Allleen hiermee kan verklaard worden dat op zo'n onmogelijke plek (warm in de zomer, koud in de winter, geen bos voor houtkap in de buurt, geen steden in de buurt) een stadje met honderden woningen (inclusief een Chinatown natuurlijk) kon ontstaan. Veel mensen moeten ondanks het vele geld een moeizaam bestaan hebben geleid.

In de jaren 40 hebben de laatste bewoners het stadje verlaten. In 1962 werd het een State Historic Park. Vandaag de dag staat nog maar 5% van de gebouwen overeind. Toch genoeg om een beeld van vroeger te krijgen. We wandelen in heerlijk weer lekker rond. Huizen, de brandweer, een school, een van de 65 saloons die bestaan heeft. Erg leuk.
Na een kleine 2 uur verlaten we het park en rijden over de lange weg terug naar Lee Vining. Bij Mono Lake stoppen we om foto's te nemen van de beroemde kalkafzetting. Ook een verhaal zeg! Ben je een meer van 700.000 jaar oud, word je in de jaren '40 in korte tijd leeggezogen ten behoeve van een stad (Los Angeles) en is je waterstand met 14 meter gezakt en je watervolume met de helft afgenomen! Nou, dan ben je blij met natuurbeschermers, die in 1994 een rechtszaak tegen Los Angeles gewonnen. Anders ben je na 700.000 jaar geen meer meer...

Via de 395 rijden we via Tom's Place naar Bishop. Een leuk, levendig Amerikaans stadje. We tanken goedkoop bij het beroemde tankstation van de Paiute indianenstam, naast hun even beroemde Paiute Casino Palace. Het is hier bloedheet! Dat belooft nog wat voor Las Vegas. Volgens een Amerikaan uit LA die naast ons staat te tanken is het daar nog veel warmer..
Natuurlijk een goede reden om milkshakes en ijs te halen bij McDonalds.

Bij Big Pine rijden we iets te ver door (tja, geen tomtom). We nemen de 186 richting Nevada en rijden de bergen in. Een ander deel van het Inyo National Forest. Ook dit wordt een schitterende route. Als je nooit in een woestijn geweest bent kun je niet vermoeden hoe mooi het kan zijn. Prachtige valleien, vergezichten, drooggevallen meren, oases. Om nooit te vergeten.

We rijden langs het Ancient Bristlecone Pine Forest waar de oudste bomen te wereld (>4.000 jaar) staan. We moeten op deze lange tocht teveel omrijden, dus laten deze buitenkans maar aan ons voorbij gaan.

Na 1,5 uur rijden we het park uit en na nog een half uur Nevada in. Hier is de woestijn minder spectaculair. Met een vaart van 65 mph kachelen we door naar de interstate 95. Die nemen naar het zuiden richting Las Vegas. Na Scotty's Junction (een gehucht van niets) komen we andere, armoedige nederzettingen tegen (enkele stacaravans, rommeltje). Hoe kan je hier in godsnaam wonen!? Ik moet terugdenken aan die arme mijnwerkers van Bodie. Niet voor iedereen is er veel veranderd in 100 jaar tijd.

Om 19.30 uur stoppen we na een lange rit in Beatty, 200 mijlen voor Las Vegas. Een redelijk grote plaats. We vinden snel een RV park en verlaten de airconditioned camper. Het is al donker maar lekker warm. Een graad of 32.

We wandelen naar een restaurantje en samen met andere gasten, merendeels toeristen, bestellen we een maaltijd.

Terug naar de camper en naar bed om ons op te laden voor onze laatste rit naar Las Vegas.