dag8: Shirakawa-go, Toyota en een omgevallen steen
Door: Max
Blijf op de hoogte en volg Marit, Max, Dennis en Youri
12 Juli 2015 | Japan, Takayama
Om 06.50 uur gaat al de wekker. Want we hebben gisteren een tour geboekt naar Shirikawa-go, een dorp met in Japan wereldberoemde oude boerderijen. En gehonoreerd als een Unesco locatie. Het wordt een razendsnel ontbijtje bij de Mac. Het is al vroeg warm. Om 08.10 vertrekt onze bus met 15 andere toeristen uit Japan, Hawaii, Hongkong, Frankrijk, Spanje en India en de grappige adhd-gids Yamamoto. In 50 minuten rijden we door de bergen naar Shirikawa-go. De vallei was al in de 12e eeuw bewoond. De boerderijen kennen een karakteristieke vorm met stijle rieten daken. In 1960 werd een nieuwe dam gebouwd om de Shirikawa rivier te bedwingen. En toen zijn veel van deze boerderijen uit het gebied verplaatst naar de huidige vallei om ze zo te behouden voor het toerisme. Er staan er nu 114.
We rijden eerst naar een uitzichtpunt. Het is inderdaad een prachtige vallei met al die boerderijen. Het is inmiddels al 31 graden. We wandelen anderhalf uur door het dorp heen, waar ook allerlei gewone huizen tussen staan. Dit dorp fungeert dus niet volledig als open lucht museum. Er loopt veel water in een stelsel door het dorp en er zijn rijstvelden. Het Kanda huis bezoeken we van binnen. We drinken er een kop thee. Het aantal toeristen valt voor zo’n mooie zondag mee, maar we zijn dan ook vroeg.
In 50 minuten karren we weer terug naar Takayama.
Zo, siësta tijd ;-).
Om 15.00 uur gaan we eerst wat eten. Overal zien we hida vlees aangeboden. Internet leert ons dat dit absoluut kwaliteitsvlees is van een type rund dat hier minimaal 14 maanden geleefd moet hebben. Zie verder "http://www.hida.jp/english/dining/hida-beef".
Kobe vlees (biefstuk, hmmmm!) is bij ons meer bekend maar dit moeten we natuurlijk wel even uitproberen. In een restaurant bestellen we daarom een hida menu voor 1800 yen pp (= ca. 13 euro, dus alleszins betaalbaar). Rijst, vlees, groente, soep. En het is inderdaad heerlijk.
We verkennen het mooie stadje verder: de oude straten, een oud huis, een tempelcomplex. Het is erg warm. Ik zeg een groep Japanse dames gedag: ”Konichiwa!”. ”Wat zijn jullie lang!” (meer in gebaren dan in verstaanbaar Engels). ”Ja, inderdaad. We komen uit Oranda (Nederland) en daar is het eten goed!” . ”Oranda?!?! (big smile, ja Nederland is best bekend en populair hier, waarschijnlijk door de lange en unieke historische banden met elkaar; 200 jaar lang wilden de Japanners alleen met Nederlanders handel drijven). ”Waar in Japan komen jullie vandaan?”. ”Toyota!”. ”Oh wat leuk zeg, ik rij in een Toyota!” (een leugentje om bestwil gezien mijn huidige Peugeot, maar wel zeker 16 jaar wel waar geweest). Nou, dat vonden de dames geweldig leuk nieuws. ”En wat zijn deze jongens (Dennis en Youri) knap!”. ”Bye bye!”.
Terug in het appartement spelen we een partijtje rummikub, dat we altijd op vakantie meenemen. Om 19.30 uur gaan we weer op pad om een restaurant te zoeken, want onze twee opgroeiende jongens hebben weer honger als een beer. Onderweg zie ik een muurklinker op de straat, die uit een soort plantenbak is losgekomen. Op zichzelf niets bijzonders zou je denken, MAAR IN JAPAN WEL! Alles in dit land is aangeharkt, aangeveegd, gerepareerd, van houtrot verholpen, geverfd, vernieuwd, zonder onkruid en zo schoon dat je overal met je witte broek op zou kunnen gaan zitten. Alles?! Ja werkelijk ALLES. En daarom viel die steen zo op.
We zijn al laat; Japanners zijn geen Spanjaarden en de nodige restaurants ontvangen geen gasten meer. Maar zo vindingrijk als de Mouwentjes zijn lukt dit natuurlijk altijd wel ergens. In dit restaurant zijn we nu wel de enige gasten, maar eten er prima.
In de guesthouse spelen we kaart in de keuken waar meerdere reizigers hun maaltijd zelf koken. Zo leuk! Je hebt veel sneller een gesprek dan in een standaard hotel. ’s Avonds kijkt Marit naar de Wimbledon finale tussen Federer en Djokovic.
We rijden eerst naar een uitzichtpunt. Het is inderdaad een prachtige vallei met al die boerderijen. Het is inmiddels al 31 graden. We wandelen anderhalf uur door het dorp heen, waar ook allerlei gewone huizen tussen staan. Dit dorp fungeert dus niet volledig als open lucht museum. Er loopt veel water in een stelsel door het dorp en er zijn rijstvelden. Het Kanda huis bezoeken we van binnen. We drinken er een kop thee. Het aantal toeristen valt voor zo’n mooie zondag mee, maar we zijn dan ook vroeg.
In 50 minuten karren we weer terug naar Takayama.
Zo, siësta tijd ;-).
Om 15.00 uur gaan we eerst wat eten. Overal zien we hida vlees aangeboden. Internet leert ons dat dit absoluut kwaliteitsvlees is van een type rund dat hier minimaal 14 maanden geleefd moet hebben. Zie verder "http://www.hida.jp/english/dining/hida-beef".
Kobe vlees (biefstuk, hmmmm!) is bij ons meer bekend maar dit moeten we natuurlijk wel even uitproberen. In een restaurant bestellen we daarom een hida menu voor 1800 yen pp (= ca. 13 euro, dus alleszins betaalbaar). Rijst, vlees, groente, soep. En het is inderdaad heerlijk.
We verkennen het mooie stadje verder: de oude straten, een oud huis, een tempelcomplex. Het is erg warm. Ik zeg een groep Japanse dames gedag: ”Konichiwa!”. ”Wat zijn jullie lang!” (meer in gebaren dan in verstaanbaar Engels). ”Ja, inderdaad. We komen uit Oranda (Nederland) en daar is het eten goed!” . ”Oranda?!?! (big smile, ja Nederland is best bekend en populair hier, waarschijnlijk door de lange en unieke historische banden met elkaar; 200 jaar lang wilden de Japanners alleen met Nederlanders handel drijven). ”Waar in Japan komen jullie vandaan?”. ”Toyota!”. ”Oh wat leuk zeg, ik rij in een Toyota!” (een leugentje om bestwil gezien mijn huidige Peugeot, maar wel zeker 16 jaar wel waar geweest). Nou, dat vonden de dames geweldig leuk nieuws. ”En wat zijn deze jongens (Dennis en Youri) knap!”. ”Bye bye!”.
Terug in het appartement spelen we een partijtje rummikub, dat we altijd op vakantie meenemen. Om 19.30 uur gaan we weer op pad om een restaurant te zoeken, want onze twee opgroeiende jongens hebben weer honger als een beer. Onderweg zie ik een muurklinker op de straat, die uit een soort plantenbak is losgekomen. Op zichzelf niets bijzonders zou je denken, MAAR IN JAPAN WEL! Alles in dit land is aangeharkt, aangeveegd, gerepareerd, van houtrot verholpen, geverfd, vernieuwd, zonder onkruid en zo schoon dat je overal met je witte broek op zou kunnen gaan zitten. Alles?! Ja werkelijk ALLES. En daarom viel die steen zo op.
We zijn al laat; Japanners zijn geen Spanjaarden en de nodige restaurants ontvangen geen gasten meer. Maar zo vindingrijk als de Mouwentjes zijn lukt dit natuurlijk altijd wel ergens. In dit restaurant zijn we nu wel de enige gasten, maar eten er prima.
In de guesthouse spelen we kaart in de keuken waar meerdere reizigers hun maaltijd zelf koken. Zo leuk! Je hebt veel sneller een gesprek dan in een standaard hotel. ’s Avonds kijkt Marit naar de Wimbledon finale tussen Federer en Djokovic.
-
12 Juli 2015 - 17:01
Bas:
Weer een prachtige aflevering Max! -
12 Juli 2015 - 17:09
Els:
Wat leuk: ik kijk ook naar de Wimbledon finale, maar het is hier nog geen avond. Wat is het tijdsverschil eigenlijk met NL? Voor wie zijn jullie? Federer heeft al zo vaak gewonnen, maar die wil natuurlijk een record breken. Veel plezier daar.
Groet, Els -
12 Juli 2015 - 17:53
Marit, Max, Dennis En Youri Mouwen:
Het is 7 uur verschil Els. Ik ben voor Federer. Altijd wel eigenlijk. En hij heeft al een poos geen grandslam meer gewonnen volgens mij. Maar omdat ik voor Federer ben zal Djokovic wel winnen. Ik val in slaap en het is of was regenpauze dus ik ga uitslapen.
-
12 Juli 2015 - 19:26
Els:
Federer heeft 7 x Wimbledon gewonnen en wil het record breken (Van Pete Sampras dacht ik) en Djokovic nog maar 2 x. Ik zal het eind niet verklappen, mocht je nog naar een herhaling gaan kijken evt.
Hebben jullie nog iets met die steen gedaan die niet op op z'n plaats lag? Teruggelegd bijv. Of wordt dat niet gewaardeerd.
Ik kijk uit naar het volgende verslag van jullie prachtige reis. -
13 Juli 2015 - 03:33
Marit, Max, Dennis En Youri Mouwen:
Ik las het vannacht: verloren :'(
Djokovic gun ik het ook wel hoor, maar Federer blijft voor mij altijd speciaal. Hij is voor mij de meest complete en meest technische speler.
Die steen hebben we laten liggen, hoor.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
