Zona Hotelera Cancun en naar Isla Holbox

In het leuke hotelrestaurant ontbijten we buiten, met veel backbackers. Prima. De eerste Nederlanders hebben we al weer gespot.
Daarna pakken we de auto in en rijden de Zona Hotelera af, een hotelstrip. In de jaren 70 plande de Mexicaanse overheid na Acapulco een ander gebied in voor toerisme. Dat werd een peninsula, een zandstrook met eilandjes voor de kust van Yucatan. Tot dan toe een gebied van zand en vissersbootjes. Wat een verschil met nog geen 50 jaar geleden zeg! Het lijkt wel een soort van Las Vegas! In 45 minuten rijden we de strip af. Niet veel aan, alleen maar grote en nog grotere en tot slot mega grote hotels. Niet ons ding. We kunnen zelfs nergens een plek vinden om een strand op te gaan. Snel door, de strip af en naar het vasteland. We koersen af op Chiquilá aan de noordkust. Een rit van 2,5 uur. Na Cancun mogen we meestal 90 tot 110 km per uur rijden op rustige, behoorlijk goede rechte wegen, aangelegd door de jungle van Yucatan. We gaan er regelmatig langzamer, want regen komt met bakken uit de lucht. Het regenseizoen is dan wel over na oktober, maar naweeën zijn er zeker! Als we door dorpjes rijden moeten we heel langzaam scherpe drempels over, soms met een politiecontrole. Het laatste deel is een tolweg.
In lichte regen arriveren we in Chiquila. Daar parkeer ik de auto en koop een kaartje voor de veerboot naar Isla Holbox, ca 25 minuten varen uit de kust.
Zowel Mexicaanse als westerse toeristen vergezellen ons.
Op het eiland aangekomen wachten we op een golfkarretje, die ons naar ons Hostel Ida y Vuelta (letterlijk: heen en weer). Het eiland is immers autoluw.
Na 2 weken heeft het hier vandaag ook al flink geregend. Veel straten staan plank! De golfkarretjes rijden er voorzichtig doorheen.
Rond 14.00 uur zijn we bij de hostel. We kunnen pas na 15.00 uur inchecken, dus parkeren we ons boeltje in de luggage room en gaan op pad. Naar het strand. Het is flink bewolkt. En binnen 15 minuten gaat het van eerste druppels naar een tropische douche! We trekken onze noodponcho’s aan en schuilen bij een restaurant tot het weer opknapt. En dat gebeurt onder het genot van een vissoep en vis-taco. De zon komt steeds meer door en we wandelen op ons gemak naar het westen. Een echte Caribische sfeer met al die strandtentjes, muziek, drankjes en slenterende toeristen. Verhouding Mexicanen - westerse toeristen is denk ik 50/50.
Ik neem een eerste duik in de heerlijke zee, we drinken wat aan het strand en wachten tot de zonsondergang. Naarmate de zon de horizon nadert wordt de lucht steeds mooier. Marit blijft foto’s schieten.
We wandelen het centrum in. Veel straten staan nog steeds blank, maar het lijkt wel wat weggezakt sinds vanmiddag. We eten in een typisch Mexicaans restaurant met plastic stoelen en tafels. We bestellen een burrito en krijgen er ook bruine bonensoep en guacamole bij. Prima.
Het is inmiddels weer pikkedonker. Bij de enige (!) geldautomaat op het eiland proberen we Mexicaanse pesos te pinnen. Helaas zonder resultaat. Andere toeristen lukt het wel met een Visakaart. We proberen het morgen wel weer.
In het donker lopen we via het strand terug. Het laatste deel richting het hotel lopen we door de overgelopen straten en vinden met enige moeite ons hotel. Dan checken we eindelijk in, douchen ons af met koud water (warme kraan werkt niet) en gaan naar bed om te lezen en het verslag van de eerste 2 dagen te beschrijven.