Dag 13: Tyfooneffecten in Nagoya en Kyoto

Regen, regen, regen. Met bakken uit de lucht vandaag. Het Nangka-effect. We gaan `s ochtends shoppen. Nagoya is een heel moderne stad, en dit is verklaarbaar. Al voor de oorlog werd hier veel gefabriceerd. En in de oorlog 10.000 Mitsubishi gevechtsvliegtuigen. Dat was de reden dat de geallieerden flink wat bommen op de stad hebben gegooid. En dus heeft Nagoya een naoorlogs stadscentrum.
We lopen door een modern warenhuis, luxer dan de Bijenkorf. We kopen er heerlijke broodjes. Deze opetend loopt een vrouw in een KNVB shirt voorbij! Ik roep nog `Oranda!` maar ze reageert niet. Ze weet waarschijnlijk niet wat ze aan heeft.
Om 13.00 uur pikken we onze bagage op in het hotel, en op Nagoya Station kopen we kaartjes voor de wereldberoemde Shinkansen. Prachtige treinen! Japan was het eerste land ter wereld dat zich toelegde op de bouw van hogesnelheidslijnen. In oktober 1964 werd de eerste Shinkansen in gebruik genomen tussen Tokio, Nagoya en Osaka. Deze reed 200 kilometer per uur, wat later verhoogd werd naar 220 kilometer per uur. Tegenwoordig wordt er door sommige typen shinkansentreinen 300 kilometer per uur gereden. De vertraging per jaar wordt gemeten in seconden.
In 35 minuten zoeven we in de vliegtuigachtige trein de 150 km naar Kyoto. Onderweg wordt het steeds donkerder. Het Nangka-effect valt hier erg mee. Alleen regen, veel regen. We nemen slechts 1 halte een trein naar het zuiden, van Kyoto Station naar Toji Station. En daar lopen we in de stromende regen in nog geen minuut naar onze geboekte AirBNB. Er staat ons iemand op te wachten. Het appartement van 2 verdiepingen is redelijk.
We nemen de trein naar het noorden en bezoeken het International Manga Museum. Leuk voor de kids en goed op een regenachtige middag. Daarna lopen we naar Teramachi, een overdekte winkelstraat. En wie lopen we daar tegen het lijf!? Edward Kraak, mijn teamgenoot van volleybal , met zijn vriendin Laura. Hoe is het mogelijk! Nou heel goed als je dit tevoren afspreekt ;-).
We eten samen gezellig in een restaurant en kletsen over Japan en Nederland (Edward is OVC docent Engels en dan is school al snel een gespreksonderwerp). Als we om 22.30 uur het restaurant uitlopen vallen we met onze neus in de boter. We zien een processie, onderdeel van de Gion Matsuri (het Gion festival). Deze wordt altijd gehouden op 17 juli. Er zijn honderden in het wit geklede Japanners op straat, doorweekt door de nog steeds stromende regen. Wikipedia geeft wat uitleg. Ze dragen bij toerbeurt een loodzware Yamahoko, een constructie van hout met allerlei ornamenten . De vele houten palen roepen de slechte god op, om hem om te vormen naar een beschermende geest (door muziek, dans en aanbidding). Het festival wordt gehouden bij de Yasaka-schrijn en er nemen 32 constructies aan deel. De constructies worden door de inwoners van het gebied gemaakt. Elk district werkt met eigen muzikanten, zij spelen in orkesten die de parade begeleiden. Ook zijn er vele bouwers, de mensen worden elk jaar door loting gekozen.
Bij Kyoto Station nemen we afscheid van Edward en Laura. En pakken de laatste trein om 23.57 uur terug naar onze AirBNB.