Dag 22: De verschrikkelijke atoombom op Hiroshima
Door: Max
Blijf op de hoogte en volg Marit, Max, Dennis en Youri
26 Juli 2015 | Japan, Hiroshima
We checken uit en in alweer 33 graden lopen we naar Okayama station om wat broodjes te halen. De shinkansen brengt ons in 40 minuten razendsnel naar Hiroshima, 160 km verder naar het westen. Het inmiddels bekende landschap van veel bebouwing met af en toe rijstvelden, bergen en heuvels op de achtergrond en het kasteel van Fukuyama flitst aan ons voorbij.
Ook Hiroshima is een grote stad, 1.2 mln inwoners. Een moderne stad, wrang genoeg. Op 6 augustus om 08.15 uur lanceerden de Amerikanen na een korte wedloop met de Duitsers als eerste de atoombom. De Amerikanen wilden het einde van WOII forceren om nog meer groot verlies van militairen te voorkomen. De Japanners waren zeer fanatiek en vochten voor elke meter. Ze wilden zelfs na deze verschrikkelijke knal, een vuurbal 600 m boven de grond die direct aan 78.000 mensen het leven kostte (tot eind 1945 opgelopen tot zo’n 140.000), niet tot een volledige overgave over gaan. Toen 3 dagen later de tweede bom op Nagasaki viel (verkeerd gemikt, waardoor het aantal slachtoffers met 23.000 minder groot werd dan bedoeld door de Amerikanen) wilde de Japanse regering zich wel overgeven. Hirohito, de Japanse keizer, gaf een historische radiotoespraak, waardoor hij de eerste keizer ooit was die zijn volk rechtstreeks - in deels onbegrepen ouderwets Japans - toesprak en ook zijn goddelijke status verwierp.
Met een tram gaan we naar ons hotel. We laten onze bagage achter en nemen de tram naar de rampplek van 1945. Het Peace Memorial Park staat op het programma. Met een tram gaan we er naar toe. We zien de Atomic Bomb Dome, het beroemde gebouw waarin het Ministerie van Industrie en Handel was gehuisvest, en dat als een van de weinige gebouwen binnen een straal van 2 km is blijven staan omdat het bijna recht onder de knal stond. Indrukwekkend. Nog veel indrukwekkender is het Peace Memorial Museum wat ingaat op de impact van de atoombom op de gewone mensen. Veel gemobiliseerde studenten en Koreaanse dwangarbeiders waren in de oorlogsfabrieken van Hiroshima werkzaam en naar verhouding groot slachtoffer. De knal was enorm, de hitte van de vuurbal 4000 graden. De menselijke verhalen zijn verschrikkelijk. Het letterlijk gesmolten vlees, de enorme verbrandingen, het geschreeuw om water, de zwarte regen met radioactiviteit die volgde, de verbrande kinderkleding, een gesmolten lunchbox. De hulp aan slachtoffers, de zoektocht naar familie of de resten hiervan. En de langdurige gevolgen van de radioactieve straling op de gezondheid van de overlevenden.
Het is raar om hier 70 jaar later te lopen onder diezelfde warme zon als op 6 augustus 1945 en zo de impact van dit meest agressieve wapen ooit uitgevonden enigszins tot je te nemen. Als je al niet een felle tegenstander bent van atoomwapens word je het hier wel.
Onder de indruk en in stilte druipen we af en lunchen in een restaurant. Hierna bezoeken we de Peace Memorial Hall waarin alle namen van alle 240.000 directe en latere slachtoffers genoemd worden. Met veel verschrikkelijke menselijke verhalen.
Uit de asvelden is een nieuwe moderne stad gerezen met brede boulevards en niet onderscheidend van andere Japanse steden. Iedereen die hier nu woont moet familie hebben verloren, en toch is de sfeer niet anti-westers. In de Memorial Hall stond een tekst waarin afstand genomen werd van de destijds foute Japanse regering.
Met de tram gaan we terug naar ons hotel om 2 uur uit te rusten. We zijn behoorlijk moe. Daarna verkennen we het levendige winkelgebied en eten pizza en paella (!). We besluiten de dag met het dagelijkse ijsje. Carpe diem.
Ook Hiroshima is een grote stad, 1.2 mln inwoners. Een moderne stad, wrang genoeg. Op 6 augustus om 08.15 uur lanceerden de Amerikanen na een korte wedloop met de Duitsers als eerste de atoombom. De Amerikanen wilden het einde van WOII forceren om nog meer groot verlies van militairen te voorkomen. De Japanners waren zeer fanatiek en vochten voor elke meter. Ze wilden zelfs na deze verschrikkelijke knal, een vuurbal 600 m boven de grond die direct aan 78.000 mensen het leven kostte (tot eind 1945 opgelopen tot zo’n 140.000), niet tot een volledige overgave over gaan. Toen 3 dagen later de tweede bom op Nagasaki viel (verkeerd gemikt, waardoor het aantal slachtoffers met 23.000 minder groot werd dan bedoeld door de Amerikanen) wilde de Japanse regering zich wel overgeven. Hirohito, de Japanse keizer, gaf een historische radiotoespraak, waardoor hij de eerste keizer ooit was die zijn volk rechtstreeks - in deels onbegrepen ouderwets Japans - toesprak en ook zijn goddelijke status verwierp.
Met een tram gaan we naar ons hotel. We laten onze bagage achter en nemen de tram naar de rampplek van 1945. Het Peace Memorial Park staat op het programma. Met een tram gaan we er naar toe. We zien de Atomic Bomb Dome, het beroemde gebouw waarin het Ministerie van Industrie en Handel was gehuisvest, en dat als een van de weinige gebouwen binnen een straal van 2 km is blijven staan omdat het bijna recht onder de knal stond. Indrukwekkend. Nog veel indrukwekkender is het Peace Memorial Museum wat ingaat op de impact van de atoombom op de gewone mensen. Veel gemobiliseerde studenten en Koreaanse dwangarbeiders waren in de oorlogsfabrieken van Hiroshima werkzaam en naar verhouding groot slachtoffer. De knal was enorm, de hitte van de vuurbal 4000 graden. De menselijke verhalen zijn verschrikkelijk. Het letterlijk gesmolten vlees, de enorme verbrandingen, het geschreeuw om water, de zwarte regen met radioactiviteit die volgde, de verbrande kinderkleding, een gesmolten lunchbox. De hulp aan slachtoffers, de zoektocht naar familie of de resten hiervan. En de langdurige gevolgen van de radioactieve straling op de gezondheid van de overlevenden.
Het is raar om hier 70 jaar later te lopen onder diezelfde warme zon als op 6 augustus 1945 en zo de impact van dit meest agressieve wapen ooit uitgevonden enigszins tot je te nemen. Als je al niet een felle tegenstander bent van atoomwapens word je het hier wel.
Onder de indruk en in stilte druipen we af en lunchen in een restaurant. Hierna bezoeken we de Peace Memorial Hall waarin alle namen van alle 240.000 directe en latere slachtoffers genoemd worden. Met veel verschrikkelijke menselijke verhalen.
Uit de asvelden is een nieuwe moderne stad gerezen met brede boulevards en niet onderscheidend van andere Japanse steden. Iedereen die hier nu woont moet familie hebben verloren, en toch is de sfeer niet anti-westers. In de Memorial Hall stond een tekst waarin afstand genomen werd van de destijds foute Japanse regering.
Met de tram gaan we terug naar ons hotel om 2 uur uit te rusten. We zijn behoorlijk moe. Daarna verkennen we het levendige winkelgebied en eten pizza en paella (!). We besluiten de dag met het dagelijkse ijsje. Carpe diem.
-
26 Juli 2015 - 17:03
Els:
Ik kan me voorstellen dat het enorm indrukwekkend is. Laten we hopen dat zoiets nooit meer gebeurt (hoewel de dreiging er best wel is). De jongens zulken ook wel onder de indruk zijn geweest. Als je op de plek zelf bent spreekt het toch meer tot de verbeelding dan de geschiedenisboeken.
Beetje naive gedachte van mij misschien, maar is er helemaal geen radioactiviteit meer daar? Tjernobyl is ten slotte voor eeuwig no Go area en dat gebied in Japan waar die kerncentrale door de tsunami getroffen is ten noorden van Tokio mag ook niemand meer wonen toch.
Ik hoop dat de bedrukte stemming wegebt om jullie vakantie verder in wat vrolijkere setting voort te zetten.
Groetjes Els
-
26 Juli 2015 - 17:27
Anthon:
Mooie afsluiting: Carpe diem! Geniet! -
27 Juli 2015 - 02:45
Marit, Max, Dennis En Youri Mouwen:
Hoi Els, da's een vraag die ik ook had. Enkele dagen na de atoombom was er hier een tyfoon die veel radioactiviteit direct heeft weggewaaid/verspreid. Maar er heeft nog langdurig straling plaats gevonden. En mensen zijn naderhand o.a. aan leukemie overleden. Met hele precieze apparatuur kun je op een enkele locatie nog heel licht verhoogde straling uitlezen, maar dat mag geen namen hebben.
Ja hoor, de vrolijkheid is weer teruggekeerd! -
27 Juli 2015 - 10:09
Bas:
Zo Mouwentjes, het was dit jaar het jaar van de oorlogsherdenkingen. Mooi geschreven erover Max! Nu maar weer vakantieplezier!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
