Dag 1, aankomst in Tokyo

Zondag

Opa kwam om half tien bij ons om ons om tien uur naar Schiphol te brengen. We zaten echter nog aan tafel te ontbijten. Iets wat Opa nooit zal gebeuren en niet begrijpt :-)
Om 10.15 gingen we weg, nadat Ivar en Kirsten ook nog even langs gekomen waren.
Op Schiphol ging het niet zo vlot aan de balie, waardoor we nog wel tijd hadden om bij de Mac nog wat te scoren, maar niet om nog iets te shoppen. De erg vriendelijke maar niet al te snelle medewerkster zei nog dat de labeling ervoor zou zorgen dat onze koffers gewoon in Tokyo aan zouden komen. Daar vertrouw ik dan maar op.
De vlucht naar Moskou ging prima. Goede service ook. Het vliegveld lag bij een meer waar veel watersporters waren en volle strandjes. Ook zag ik veel huizen met knalrode of knalblauwe en groene daken. Het leek toch net Europa.
Aangezien we toch niet echt wisten hoe laat het daar nou precies was (we zagen er verschillende tijden), bleken we toch sneller dan verwacht weer te moeten boarden.

In Tokyo regende het, zoals verwacht. Eenmaal binnen lag het tempo hoog. De douane werkt op dezelfde manier als in de USA, maar dan tien keer (of meer) zo snel. Ik (Marit) was als eerste door dus snel naar de koffers.
Ik had er al 2 van de band geplukt, toen Max en de kids aan kwamen lopen en op een bord kijkend zei Max mij dat ik maar even naar Aeroflot moest, omdat mijn naam op een bord stond met nog 7 namen.
Toen bleek dus dat 2 koffers in Moskou achtergebleven waren! Die van Max en Youri.
We hadden voor Tokyo echter geen hotel geboekt, maar een Airbnb-appartement, dus dat maakte het in dit geval iets lastiger. Anders waren de koffers gewoon naar het hotel gebracht en zagen we ze wel een keer. Nu moeten we op maandag van 15.00-17.00 in het appartement zijn om de koffers in ontvangst te nemen.

Vanaf het vliegveld zijn we, nadat we 4 Suica passen (soort ov-chipkaart) kochten die we weer bij kunnen vullen, de trein ingestapt. Een aardige jonge Japanner sprak ons op het perron aan. Max heeft gezellig met hem gekletst en hij was erg behulpzaam. In de trein, die eerst schoongemaakt wordt voor dat je erin mag, heb je plekken waar je je koffer aan een draad met een code kan beveiligen tegen diefstal. We wisten even niet of je eerst de code moest invoeren of eerst op "lock" moest draaien. Dus die aardige Japanner hielp Youri en deed dat zo snel dat hij op "lock" draaide en snel de code wegdraaide, terwijl Youri nog niks had ingesteld (maar niet meer op 0000 stond!)
Dus.....koffer op slot......en geen code weten. Hij snel naar een treinmedewerker gegaan en die zou komen.
Voor het gemak zijn we dicht bij de koffers blijven zitten totdat het mannetje zou komen. Die jongen zou ons namelijk wel helpen, want we zaten nu eigenlijk in een gereserveerd gedeelte wat duurder is.
En toen kwam de controleur en moesten we 50 euro extra betalen voor het zitten in een geserveerd gedeelte. Mooi niet dat hij een goed woordje deed over waarom we verkeerd zaten. Vervolgens heeft die man onze koffer weer bevrijd en reden we zwijgend weer verder.

Het was een sneltrein die er toch nog een uur over deed om in Tokyo centrum te komen. Wat een grote stad! Daarvandaan moesten we nog overstappen op een andere trein naar ons appartement. Ook daarmee heeft die jongen ons nog geholpen.

De koffers hebben we thuis afgezet en we zijn gelijk de stad weer ingegaan. Met de trein naar Harajuku. Op naar Yoyogipark waar gek verklede mensen rondlopen. Uiteindelijk zijn we het park niet eens ingegaan, maar een ander straatje. Daar liepen een heleboel raar geklede mensen rond.
Overigens lopen de mensen sowieso raar gekleed rond.
Veel broekrokken en veel plateauzolen. Je ziet mensen met sandalen met sokken, open schoentjes met sokken, redelijk net vrouwenpak in combinatie met bergschoenen of joggingschoenen. Bloemetjesblouse met ruitenbroek met bergschoenen, etc. Kortom......ik kan dragen wat ik wil met mijn Palladiums, ik val er niet mee op. Ik heb ook nog Teva sandalen mee, maar die ga ik echt niet met sokken dragen!
2 giechelende meisjes willen met Youri op de foto.
We kijken vol verbazing naar de teenage cultuur verder rond.

Dan nemen we de trein naar Shibuya Station. De Shibuya crossing is wellicht het drukste kruispunt ter wereld. Dagelijks 3 mln mensen vloeien uit over de 4 grote zebrapaden. Zonder veel te praten. Een geweldig fenomeen. Veel neon verlichting hier. Veel shops, veel restaurants. Super! Het doet enigszins denken aan Times Square in NYC. In een restaurant eten we de slechtste pizza en spaghetti ooit (dit vindt Max, maar wij vonden de spaghetti wel lekker). Maar ja, Marit is niet zo van de sushi :-(.
Met het rekken van het dagvenster om snel in het nieuwe ritme te komen neemt ons slaapgebrek inmiddels grote vormen aan. Als Japanners (bijna) in slaap sukkelend na weer een lange werkdag rijden we in de trein terug naar Kamegome. Ons appartement ligt er nog geen 100 m vandaan. Perfect!
Het wordt een lange, onderbroken nacht.